VI. Nie widzisz?

                Obudziłam się w połowie obmywana czymś mokrym. Z trudem podniosłam powieki, promienie słońca zaczęły razić mnie w oczy. Spojrzałam w dół, od pasa moje ciało leżało w zimnej wodzie strumienia. Przycisnęłam  twarz z powrotem do ziemi. Wszystko mnie boli, od czubka głowy po koniuszki palców u stóp. Nie miałam siły podnieść się i pójść po ubrania. Nagle usłyszałam kroki, które zbliżały się w moją stronę. Już sobie wyobrażam co ta osoba pomyśli na mój widok. Goła dziewczyna leżąca w strumieniu, brudna z pokołtunionymi włosami. Słyszałam szelest ściółki udeptywanej ciężkimi butami człowieka, który szedł tu.

-Lou?! Jak ty wyglądasz! Jesteś cała we krwi.- Podniosłam wzrok i ujrzałam Drake. Jezu jak ulga, że to on.

-Co ty tu robisz?- Wychrypiałam jeszcze nie pewnym głosem.

-Poczekaj przyniosę jakiś koc.- Po chwili stałam przed nim owinięta ciepłym kocem. Poszliśmy do torby, w której zostawiłam zapasowe ubranie. Szybko naciągnęłam na siebie rzeczy. Wypiłam haustem resztę wody, wytarłam twarz oraz ręce i dołączyłam do mężczyzny. 

-Wytarłam się trochę, widać jeszcze gdzieś krew?

-Nie. To pewnie jakieś zwierzę.

-Oby. No więc co ty tu robisz?

-Przychodziłem codziennie i sprawdzałem czy już ‘’wróciłaś’’.

-Codziennie?

-Nie było cię trzy dni. Zaczynałem myśleć czy czasem nie utknęłaś.

-Nie nie, to się zdarza.- Uśmiechnęłam się, ale wyszedł z tego grymas.

-Chodź, zabieram cię na porządne śniadanie.- Drake wziął moją torbę i ruszyliśmy do samochodu. Po dość długim marszu w końcu siedziałam na czymś miękkim i na dodatek jechałam na śniadanko. Przymknęłam powieki i po chwili spałam.

                Coś delikatnie mną potrząsało. Przetarłam zaspane oczy i otworzyłam je. Wyjrzałam przez okno pojazdu, staliśmy przed ładnym, nie dużym domem.

-Gdzie jesteśmy?- Spytałam przeciągając się.

-Przed moim domem.

-Ładny.

-Dzięki.- Wysiedliśmy i weszliśmy do środka. Wnętrze było urządzone skromnie, ale ładnie.- Ostatnie drzwi po prawo to łazienka, możesz skorzystać. W sumie czuj się jak u siebie.

-Znowu to robisz.- Szepnęłam.

-Co?

-Pomagasz mi, a ja nie wiem dla czego i nie rozumiem tego.- Spuściłam wzrok, zaczęłam śledzić linie biegnące na panelach. Drake podszedł do mnie, bardzo blisko, za blisko i ujął mnie za podbródek unoszą moją głowę tak, że mógł patrzeć mi prosto w oczy.

-Naprawdę tego nie rozumiesz? Nie widzisz? Zakochałem się w tobie Lou.- Nie wiedziałam co powiedzieć, co zrobić, po prostu stałam i gapiłam się w jego szare, hipnotyzujące oczy. Pogładził moje zaróżowione policzki kciukiem. Zadrżałam, po ras pierwszy w życiu nie ze strachu, lecz z pożądania i to jest straszne bo jest to dzikie. Coś budziło się w mnie, coś nowego, szarpało od środka, chciało się uwolnić, ale ja nie mogę się ruszyć, tonę w jego słodkich oczach. Jego twarz zbliżała się do mojej powoli i nie pewnie, w końcu jego usta spoczęły na moich. Były miękkie, pełne, gładkie, pyszne. Oderwaliśmy się od siebie, gdy zabrakło nam tchu. Oboje dyszeliśmy, moje ciało nadal drży. Przysunęłam twarz do jego uch.

-Dostanę to porządne śniadanie?- Odsunął się, a ja zamrugałam figlarnie i poszłam do łazienki. Szybko ściągnęłam z siebie ubranie i wskoczyłam pod prysznic. Zmyłam z siebie zaschniętą ziemię oraz resztki krwi. Po piętnastu minutach odświeżona stałam w kuchni, z której rozchodził się kuszący zapach. Usiadłam przy drewnianym stole i czekałam na mojego kucharza. Po chwili przed moim nosem stał talerz pełen naleśników z dżemem i bitą śmietaną. Wzięłam pierwszy kęs:

-Mmm to jest pyszne!

-Nie żałuj sobie.- Gdy ja kończyłam ostatniego naleśnika, Drake włączył telewizor, akurat lecą wiadomości.

Dzisiaj o godzinie siódmej w lesie Branddary znaleziono zwłoki nieletniej Grace King. Policja wezwała specjalistów od dzikich zwierząt, twierdzą oni, że dziewczyna została zaatakowana, a następnie zabita przez dzikiego kota. Mieszkańcy Tenes Wail chcą ruszyć na polowanie. Czy krwiożercza bestia zaatakuje ponownie? Czy policja zdoła ją złapać? Na razie prosimy o ostrożność i unikanie samotnych wypadów do lasu Branddary.

-Ta krew, to musiałam być ja! W tych lasach nie żyją żadne gatunki kotów!

-Lou spokojnie, może to jakieś zwierze uciekło z cyrku, albo ktoś inny się przemienił.

-Obyś miał rację.- Ale po głowie zaczęły krążyć mi nie kolorowe myśli. To nie mogło być nic innego. Zabiłam człowieka.

++++++++

No to po długiej przerwie jest! Jest to jeden z nie licznych rozdziałów, które na prawdę lubię. Obym spełniła wasze wymagania ;D 

Co nieco romantyzmu się tu znalazło, ale i też mała tragedia.

Kto ma ferie ? Mnie niestety skończyły się  już w poniedziałek :(( No ale trudno, nie długo wakacje ! ;P 

DEDYKUJĘ TEN ROZDZIAŁ WSZYSTKIM MOIM CZYTELNIKOM ! 

POZDRAWIAM I DO NAPISANIA ;*

Ps Życzę wam piszącym duuuuużo weny!!!!!! 

No to paa :D