III. Pierwsze spotkanie.

         Dostałam dwie torby wypchane po czubek ubraniami, książkami i kosmetykami. Zostałam wyprowadzona na zewnątrz. Przed budynek podjechał duży, czarny samochód z przyciemnianymi szybami. Wsiadłam do środka. W aucie czekali na mnie Michael i Catherine. Jestem bardzo podekscytowana, ale i zdenerwowana. Wiem, że nie będę w stu procentach szczęśliwa, ale lepsze to niż gnicie w małej klatce.

-Ludzie o nas wiedzą?

-Tak.- Mam przeczucie, że nie zaakceptują mnie w szkole, że będą czuli odrazę i strach. Po półgodzinie dojechaliśmy na miejsce. Budynek szkoły jak i internatu był zbudowany z czerwonej cegły. Sprawiał wrażenie wiekowej budowli.

-Lekcje zaczynasz dopiero jutro. Dyrektor jest poinformowany o wszystkim, potrzebne dokumenty zostały złożone. Wszystko jest gotowe. Teraz zaprowadzimy cię do pokoju. I pamiętaj dziś jest wtorek, godzina szesnasta.

-Yhym.- Wyszliśmy z pojazdu i udaliśmy w stronę internatu. Mój pokój znajduje się na pierwszym piętrze i ma numer dwieście szesnaście. Michael odstawił torby i wyszedł. Cath miała spuszczoną głowę.

-Będzie mi ciebie brakować.

-Mi ciebie też.- Przytuliłyśmy się, wręczyła mi klucze i również odeszła. Zostałam sama. Otworzyłam drzwi i zapakowałam się do środka. Pokój był dość przestrony. W jego skład wchodziło: telewizor, szafa, komoda, łóżko, dwa duże kwiaty i stół z dwoma krzesłami. Na prawo od jego wejścia znajdowała się łazienka. Rozpakowałam wszystkie rzeczy do szaf i wyszłam na przechadzkę po szkolnym terenie. Z zachłannością wdychałam świeże powietrze, podeszłam do dużego drzewa i pogładziłam jego szorstką korę dłonią. Na około nikogo nie było, najwidoczniej trwały jeszcze zajęcia. Z uśmiechem na twarzy wskoczyłam na grubą gałąź i usiadłam na niej. Wróciłam myślami do domu. Nagle czyjś męski głos wyrwał mnie z odmętów wspomnień.

-Przepraszam, ale mogła byś zejść z tego drzewa? Nie chcę odpowiadać przed dyrektorem jeśli coś ci się stanie.- Zwinnym ruchem zeskoczyłam z trzech metrów. Na twarzy mężczyzny malowało się zdziwienie. Przeniósł wzrok z drzewa na mnie. Gdy ujrzał moje oczy zaskoczenie jeszcze bardziej powiększyło się.

-Dzień dobry panu.- Gdy nadal nie odpowiadał, pomachałam mu ręką przed twarzą.

-Och wybacz mi, po prostu pierwszy raz w życiu spotykam się z…

-Kotołakiem?

-Dokładnie. Witaj, jesteś naszą nową uczennicą?

-Tak proszę pana.

-Mogę wiedzieć jak się nazywasz?

-Lou Leal, a pan?

-Drake Weid. To prawda, że wyłapują was z lasu, siłą?

-Niestety. Wie pan gdzie mogę zdobyć plan zajęć ?

-Jasne. Chodź zaprowadzę cię.- Ruszyłam za czarnowłosym mężczyzną. Zastanawiam się ile on może mieć lat. Wygląda młodo jak na nauczyciela. Weszliśmy do mniejszego budynku, w którym panował już gwar i ruch. Przecisnęliśmy się przez tłum i dotarliśmy do drzwi z napisem sekretariat.- To tu. Uważaj na panią Grace Phips. Grrr straszna dziwaczka.- Zaśmiałam się.

-Raczej nie jest większą dziwaczką ode mnie.

-Oj nie powiedział bym. Na pierwszy rzut oka wyglądasz normalnie.

-Na pierwszy…- Przerwał mi krzyk zza drzwi ‘’Nie sterczeć mi pod drzwiami chołoto, bo powyrywam wam uszy i nakarmię nimi swoje koty!!”- Uniosłam brwi na znak szoku.

-A nie mówiłem. Ja musze już się zbierać na lekcję. Gdybyś potrzebowała pomocy to znajdziesz mnie w klasie trzysta dwanaście.

-Dziękuję.

-Nie ma za co.- Uśmiechnął się do mnie i zniknął w tłumie. Zapukałam delikatnie i weszłam do środka. W pomieszczeniu panuje zaduch. Na biurku leży wielki, czarny kocur. Miałknął na mnie. Podeszłam do niego i pogłaskałam go. Zaczął się do mnie łasić.

-Ooo lubisz kotki cukiereczku?

-Tak.- Nie będę obdarowywać jej szczegółami, że w połowie jestem jednym z nich.- Potrzebuję planu zajęć.

-Ach! To ty jesteś tą nową uczennicą?

-Tak proszę pani.- Grunt to być miłym. Poszperała w szufladach, aż w końcu podała mi kartkę z planem.- Dziękuję i do widzenia.- Wychodząc z pomieszczenia wpadłam na grupę chłopaków.

-Uważaj jak łazisz kiciu.- Warknął. Spojrzałam mu prosto w oczy. Wszyscy cofnęli się o trzy kroki.

-Kiciu? Serio?

-Nie wierzę, że widzę TO- tu wskazał na mnie- na własne oczy.- Wybuchli śmiechem. Zmrużyłam oczy i syknęłam.

-Ej John uważaj bo cie ugryzie.- Złapałam chłopaka za szyję i przycisnęłam do szafek.

-Może tak dla odmiany ciebie?- Zamilkli. Wysunęłam pazury i zaczęłam mu je wbijać w kark.

-Sory, nie chciałem, naprawdę. To już się nie powtórzy. Au to boli! Puszczaj!

-Na pewno, przecież nic z ciebie nie zostanie.- Mruknęłam przeciągle na niego.

-Chłopcy zostawcie ją.- Gdy usłyszałam znajomy głos odczepiłam się od chłopaka.- Zaprowadźcie go do pielęgniarki, niech opatrzy to. A ty chodź ze mną.

-A nie mogę iść po prostu do siebie?

-Nie w takim stanie.- Westchnęłam i pomaszerowałam za nauczycielem. Weszliśmy do jego klasy. Jest w niej przyjemnie chłodno. Mięśnie, które cały czas były napięte, rozluźniły się. Mam nadzieję, że nie będę teraz słuchała długich wywodów na temat zachowania. Było mnie nie denerwować, było mnie tu nie przysyłać! – Nie masz dziś zajęć, prawda?

-Nie.

-W takim razie zabieram cię w pewne miejsce. Może tam odreagujesz.

-Gdzie?

-Zaufaj mi.

-To słowo jest mi już obce od dawna.

-Ja cię nie skrzywdzę.

-Więc będę naiwna i się zgodzę.

-Bądź gotowa o dwudziestej.- Kiwnęłam głową i równo z dzwonkiem zniknęłam za drzwiami. Wróciłam do swojego pokoju. Jestem bardzo ciekawa wycieczki.

        Czas do dwudziestej strasznie mi się dłużył, no ale w końcu zleciał. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

-Proszę!

-Gotowa?

-Owszem.- Gestem ręki wskazał wyjście. Zamknęłam pokój na klucz i ruszyłam za Drake’ m. Wyszliśmy poza teren szkoły. Przeszliśmy w ciszy jeszcze spory kawałek, aż w końcu moim oczom ukazał się las. Ciemny, tajemniczy i żywy. Stałam chwilę oniemiała.

-Dawno go widziałaś?

-Na tyle by zapomnieć jaki jest wspaniały!- Kucnęłam i położyłam płasko dłoń na ziemi. Poczułam całe życie tego pięknego miejsca. Gdy zaczęłam węszyć usłyszałam chichot mojego towarzysza. –No co? Nawet nie wiesz jakie piękne zapachy z niego dochodzą. Ops przepraszam, nie powinnam przechodzić na ty.

-Jeśli nikt nas nie widzi i nie słyszy możesz zwracać się do mnie po imieniu.- Klepnęłam go w ramię i rzuciłam hasło „berek”. Zaczęliśmy ganiać się po lesie. W pewnym momencie nigdzie go nie było. Nie słyszałam go, nie czułam i nie widziałam. Niespodziewanie skoczył na mnie i przewrócił na leśne runo. Zaczęliśmy głośno się śmiać. Dużo rozmawialiśmy, albo raczej to Drake mówiła, a ja słuchałam. Jest bardzo interesującą osobą. Gdy dochodziła dwudziesta trzecia zabiliśmy na szkolny parking. Chwilę siedziałam w ciszy, po czym zarzuciłam mu ręce na szyję i wyszeptałam ciche dziękuję. Obdarował mnie ciepłym uśmiechem, pożegnał się i odjechał. Wróciłam do pokoju, wzięłam szybki prysznic i zasnęłam. 

++++++++++++++++++++++++++

I oto powstał kolejny rozdział. Jest dziwny, ale w końcu to dziwne opowiadanie ;D 

Przepraszam za błędy i za to jeśli się wam nie spodoba, ale bądźcie cierpliwi nie długo bedzie lepiej. 

Dzięki za komentarze, każdego rodzaju ! 

Pozdrawiam ;*