II.Katusze.

          Obudziły mnie odgłosy rozmowy, dobiegające z oddali. Zaczęłam przysłuchiwać się jej. Jeden głos należał do Catherine, drugi do mężczyzny, który był mi nie znany. Kłócili się:

-Michael chce nie długo ją wypuścić. Musimy wstrzyknąć jej microchip.

-Ona się na to nie zgodzi.

-Jest nowa, wciśniesz jej jakąś bajeczkę i po problemie. To tępy kotołak, nie zorientuje się.- Miałam wrażenie, ze mówili o mnie. Niech ten idiota tylko podejdzie do mnie to go rozszarpię. Jak śmie nazywać mnie tępą!

-Nie jest głupia, wyczuje, że coś się święci.

-To uśpimy ją, weźmiemy siłą, postraszymy prądem. Nie wiem Michael wymyśli coś epickiego, specjalnie dla was.

-Nie miało być żadnej przemocy! Taka była umowa!

-Och złotko, umowa to tylko papierek.

-Więc odchodzę!

-Jak chcesz, ale pamiętaj, nie zdążysz przekroczyć progu, a już będziesz martwa.

-Porozmawiam z nią.

-No, więc czemu tu jeszcze stoisz?- Zakpił mężczyzna, a do mnie zaczął dochodzić dźwięk coraz głośniejszych kroków. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć… Cisza. Nagle drzwi otworzyły się. Wyprostowałam się i napięłam jak struna. Do pomieszczenia weszła Catherine.

-Słyszałam.- Westchnęła.

-Nie zrobią ci nic złego. Nie pozwolę im na to.

-Grozili tobie, nie będę się stawiać, obojętnie co to jest ten micro… coś.

-Microchip.- Uśmiechnęłam się słabo do niej. Odwzajemniła ten gest.- Będą wiedzieli gdzie jesteś, bez względu na odległość.

-Trudno. Nikt przeze mnie nie będzie nadstawiać karku.- Kiwnęła głową na znak, że rozumie. Rozmawiałyśmy długa, aż naszą rozmowę przerwało głośne burczenie mojego brzucha. Cath spojrzała na mnie podejrzliwie.

-Kiedy ostatnio jadłaś?

-Jakieś dwa dni temu.

-O mój Boże, zaraz ci cos przyniosę!- Zerwała się z miejsca i wybiegła z sali. Po około dwudziestu minutach wróciła, ale nie sama. Przed nią stała jeszcze dwójka osób. Kobieta w białym fartuchu i Michael. Jak tylko zobaczyłam tego drugiego poderwałam się z miejsca i odskoczyłam w najdalszy kąt. Kły i pazury wysunęły mi się automatycznie. Spojrzałam na moja nauczycielkę, po czym wzrok przeniosłam na mego oprawcę. Syknęłam na niego. Nieznajoma w bieli odsunęła się do tyłu wpadając na Cath.

-Spokojnie, ona jest tylko przestraszona.

-Daj spokój Catherine, jak by chciała to by nas pozabijała w mgnieniu oka.

-Na pewno nie!

-Nie opowiadałem ci jeszcze historii jak rozszarpała gardło Robertowi?- Obie kobiety spojrzały na mnie z niedowierzaniem.

-Róbcie co macie zrobić i zostawcie mnie w spokoju.- Moje ciało znowu wyglądało normalnie. Michael pstryknął palcami i do pomieszczenia wpadło jeszcze dwóch innych mężczyzn. Złapali mnie za ręce i kark i przewrócili na ziemię. Zaciskali swoje dłonie bardzo mocno. Czułam pulsujący ból w tych miejscach, ale nie mogę mieć im tego za złe. Ich ‘’przywódca’’ pewnie przedstawił kotołaki w najgorszym świetle, więc przesiąkneli strachem oraz obrzydzeniem. Lekarka, wywnioskowałam to z ich toczącej się właśnie konwersacji, podeszła z ociąganiem do mnie i kucnęła przede mną.

-To zaboli tylko troszkę.- Kiwnęłam głową. Po moim policzku spłynęła samotna łza. Zatopiłam swoje ślepia w oczach Cath, po czym poczułam lekkie ukłucie. Zacisnęłam powieki i ból minął.

Mijały kolejne dni, tygodnie. Przez harmonogram dnia, który wyglądał ciągle tak samo, czas zaczął mi się zlewać. Ciągłe badania, nauka o przystosowaniu do życia pośród ludzi, spowodowały, że zmieniłam się w automat, który robi w kółko to samo. Zaczynam wariować. Nawet pełnia nie przynosi żadnego ukojenia. W ciasnym pomieszczeniu  nie ma szans na to, abym się przemieniła. Doprowadzało mnie to do szału. Czułam jak coś rozrywa mnie od środka, ale nie mogę nic z tym zrobić. Muszę dzielnie znosić te katusze. Długi, przymusowy brak przemiany powoduje, ból, histerię, złość, agresję i wahanie nastrojów. U mnie odnotowano jednak tylko wybuch niekontrolowanej agresji i złości. Doszło do tego, że zaczęli podawać mi środki uspokajające. Na niewiele się zdały. Organizm kotołaka z powodzeniem niwelował wszystko.

Po miesiącu katuszy, otępienia oraz nudów nadszedł ten dzień, a dokładniej rzecz ujmując, mniej ograniczona wolność.

+++++++++++++++++++

A oto kolejna cześć ! 

Życzę wszystkim Wesołych Świąt i udanego Sylwestra. Duuuuuuużo prezentów jeszcze więcej weny dla piszących i energii do czytania dla czytelników !
Pozdrawiam ;*